Annibale Bugnini i rewolucja liturgiczna - Yves Chiron

Zmiany we Mszy Świętej po II Soborze Watykańskim

Osoby uczestniczące w II Soborze Watykańskim postanowiły porzucić tradycję w imię aggiornamento, czyli dopasowania się do dzisiejszej rzeczywistości, natomiast „duch soboru” dał impuls do wprowadzenia następnych „reform” w kolejnych latach. Efekt tych poczynań stał się w głównej mierze zauważalny w na Zachodzie – brak zaangażowania religijnego, pustki w Kościołach, brak powołań kapłańskich, a także odejście od najbardziej „niewygodnych” prawd wiary i norm moralnych. Rewolucja dotknęła wszystkich sfer życia Kościoła, jednak najbardziej z nich ucierpiała liturgia. Pierwsza niedziela adwentu w roku 1970 była dniem, w którym rozpoczęto odprawianie Mszy w językach narodowych na całym świecie, a duszpasterz zaczął stać zwrócony przodem do wiernych, a nie jak miało to miejsce wcześniej, w stronę Ołtarza. Niestety nie były to jedyne zmiany – wykreowano także nowe modlitwy, którymi zastąpiono stare, nie oszczędzając nawet starożytnego Kanonu rzymskiego i słów konsekracji! Upowszechniła się także koncelebra oraz wdrożono nowy lekcjonarz. Najbardziej zaskakujące jest to, że osoby uczestniczące w Soborze (w tym bardzo możliwe, że sam Paweł VI) nie zamierzały wprowadzać aż tak daleko idących zmian.

Jak mogło dojść do aż tak drastycznych przemian w liturgii świętej?

Odpowiedź na to pytanie kryje dzieło „Annibale Bugnini i rewolucja liturgiczna”. Książka posiłkuje się dużą ilością źródeł, których znaczna część jest rozpowszechniona od niedawna. Publikacja opowiada o poczynaniach słynnego przede wszystkim w kręgach katolickich tradycjonalistów ks. Annibale Bugniniego. Bugnini był jednym z głównych współpracowników papieża Pawła VI, osoby odpowiedzialnej za wprowadzenie w życie soborowego traktatu o liturgii.