Ruch liturgiczny. Od Guerangera przez Beauduina do Bugniniego - Didier Bonneterre

Na nalegania przyjaciół postanowiliśmy wydać w formie książkowej siedem artykułów opublikowanych na łamach Fideliter od maja 1978 do maja 1979 roku.

Teksty te, stanowiące siedem głównych rozdziałów niniejszej książki, zostały przez nas nieco przeredagowane i uzupełnione. Do daliśmy też zakończenie poświęcone wpływowi środowiska protestanckiego na reformę liturgiczną, dołączając mało znane i rzadko cytowane źródło: datujący się na rok 1959 ryt eucharystyczny z Taizé.

Studium nasze nie jest jednak w pełni wyczerpujące ma ono stanowić jedynie wstęp do analizy przyczyn samozniszczenia Kościoła, nad którym ubolewał Paweł VI.

Diagnoza nasza może się wydać niektórym zbyt surowa, zwłaszcza tym, którzy, w wiośnie swego kapłaństwa, angażowali się w Ruch Liturgiczny, choć niemal wszyscy oni uświadamiają sobie obecnie, że ich gorliwość wykorzystana została do złych celów. Jeśli ktoś z nich nie zgadza się z naszymi konkluzjami, zachęcamy go do wykazania nam błędów.

W czasach św. Augustyna Kościół afrykański stanął w obliczu "kryzysu" przypominającego ten nam współczesny. Pamiętajmy o słowach, jakie biskup Hippony skierował pewnego dnia do jednego z przywódców donatystów, Emeritusa, który obecny był na zgromadzeniu. Poza Kościołem Emeritus może posiadać wszystko poza zbawieniem. Może posiadać godność biskupią, może posiadać sakramenty, może śpiewać Alleluja i odpowiadać Amen, może posiadać Ewangelię, może posiadać wiarę i jej nauczać; nigdzie jednak, poza Kościołem, nie będzie w stanie osiągnąć zbawienia. 

Dane techniczne: