Problemy Hermeneutyki ciągłości - Jan Vennari, ks. Dawid Pagliarani FSSPX

Już w IV wieku św. Wincenty z Lerynu wyjaśniał, na czym polega właściwy rozwój doktryny katolickiej: „Może jednak ktoś zapyta: Jak to? Więc nie będzie w Kościele Chrystusowym żadnego postępu religii? Owszem, powinien być, i to jak największy. (...) Ale ten postęp niech będzie naprawdę postępem wiary, a nie zmianą. Boć przecie istota postępu na tym polega, że rzecz jakaś rozrasta się w sobie; istota zaś zmiany na tym, że rzecz jakaś przechodzi w zupełnie inną.
Niechże więc wzrasta i olbrzymie nawet postępy czyni zrozumienie, wiedza, mądrość, (…) ale koniecznie w swojej jakości, to jest w obrębie tego samego dogmatu, w tym samym duchu, w tym samym znaczeniu”.

Nauczanie św. Wincentego z Lerynu o Tradycji zostało zawarte w dogmatycznym i nieomylnych dokumentach I Soboru Watykańskiego. Dowodzi to, że przez pond 1400 lat istniało w Kościele dokładne takie samo jej rozumienie.

Aż przyszedł nieszczęśny II Sobór Watykański oraz czasy posoborowe, które wszystko wywróciły do góry nogami. Cokolwiek były papież Benedykt XVI nie powie, cokolwiek jaką ekwilibrystykę słowną nie zastosuje, nie zmienia to faktu, że nastąpiła – używając słów byłego papieża – HERMENEUTYKA ZERWANIA! Czyli jeden z najgorszych momentów w historii Kościoła Katolickiego.